Πίκλα

Εδώ σε αυτό το νησί, ώρες ώρες αισθάνομαι ότι τα μυαλά ολονών έχουν γίνει ένα κουβάρι και η άκρια για να μπορέσεις να το ξεμπλέξεις δυστυχώς δεν είναι ορατή από πουθενά. Σκέφτομαι από πού να ξεκινήσω, από τις υποχρεωτικές προσευχές των παιδιών στα σχολεία που είναι ενάντια στο Σύνταγμα μας αλλά και σε ένα υποτιθέμενο κοσμικό κράτος; Που όσα παιδιά δεν είναι χριστιανά ορθόδοξα όση ώρα γίνεται η προσευχή ας κοιτάζουν το ταβάνι; Που εδώ που τα λέμε και τα παιδιά που οι γονείς τους επέλεξαν να τα βαφτίσουν χριστιανά ορθόδοξα, βαριούνται όσο τίποτε άλλο την ώρα της προσευχής και των θρησκευτικών; Που οι γονείς των πλείστων ελληνορθόδοξων παιδιών, πάνε εκκλησία το Πάσχα τη νύχτα του καλού λόγου έτσι για το έθιμο αλλά τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, μπορούν να χρησιμοποιούν ρατσιστικούς διαλόγους σε παρκινγκ βρίζοντας ανθρώπους που δεν είναι Κύπριοι;

Ένα κουβάρι… Ξυπνήσαμε πριν μια βδομάδα και ξαφνικά πονέσαμε τους Σύριους και το κακό που τους βρήκε με την  Τουρκία όταν εισέβαλε νοτιοανατολικά του Ευφράτη αντί να δούμε τη σοβαρή διάσταση αυτής της εισβολής. Έπρεπε να παγώσει το αίμα μας και να διαπεράσει ένα ρίγος την ραχοκοκαλιά μας για το πόσο τρωτοί είμαστε απέναντι στην Τουρκία γιατί αν αποφασίσει, με τις ευλογίες της Αμερικής [τύπου «είπα ξι-είπα»], να εισβάλει στην Κύπρο είμαστε τελειωμένοι μέσα σε λίγες ώρες. Αυτή τη στιγμή τρυπά στην ΑΟΖ μας, ανενόχλητη,  με αφορμή να προφυλάξει τα συμφέροντα της στη περιοχή αλλά και των Τουρκοκυπρίων (και ας μην χαριεντιζόμαστε με τις κυρώσεις της ΕΕ για πάγωμα περιουσιακών στοιχείων και την άρνηση εισόδου στην ΕΕ όσων εμπλέκονται- γιατί αυτές είναι γελοίες κυρώσεις έτσι;!).

Τα μυαλά μας, όμως, κολλημένα στην θωράκιση της άμυνας με ότι αυτό συνεπάγεται λες και όσο εξοπλισμό και αν έχουμε μπορούμε να τα βάλουμε με μια χώρα όπως την Τουρκία. Η μόνη ουσιαστική θωράκιση της Κύπρου είναι μέσα από την  επίλυση του Κυπριακού και μέσα από την ενίσχυση των συμμαχιών μας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρησιμοποιώντας βέβαια σοβαρή διπλωματία και όχι αυτά που παρατηρούμε να συμβαίνουν εδώ και δυο χρόνια. Τι τελικά θέλουμε; Που τελικά θέλετε τα σύνορα αυτής της χώρας; Εκεί που είναι σας βολεύουν; Θέλετε στα αλήθεια αυτή η γη να έχει σύνορα; Θέλετε σύνορα και στη θάλασσα μας;

Προσωπικά δεν με αγγίζει αυτή η προσποιημένη μεγαλοψυχία που άκουσα και είδα την περασμένη εβδομάδα για τους Σύριους. Λυπούμαστε στα αλήθεια, τους Σύριους ή άλλους πρόσφυγες μετανάστες που έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου; Αλήθεια;  Σας παροτρύνω να πάτε να δείτε πως τους συμπεριφερόμαστε και πως διαβιώνουν εδώ στα καταφύγια της χώρας μας για συνειδητοποιήσετε πόσο τιποτένιοι είμαστε. Τι να πρωτογράψω ως προς το πώς αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες;  Που οι κύπριοι γονείς επιλέγουν σχολεία για τα παιδιά τους στη βάση ποια έχουν τους λιγότερους μετανάστες; Που ξεφτίλισε ο διευθυντής στα μάτια ολόκληρου σχολείου μια μαθήτρια επειδή φορούσε μαντήλα; Που στο Ζύγι δεν ήθελαν να γίνουν οι στέγες των ανήλικων μεταναστών και έκαναν ολόκληρη διαμαρτυρία; Που πέρυσι το χειμώνα ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού επέτρεψε μαζί με τον διευθυντή συγκεκριμένου σχολείου στο ΕΛΑΜ να μοιράσει μπουφάν μόνο στα ελληνορθόδοξα άπορα παιδιά λες και τα υπόλοιπα άπορα παιδιά είναι παιδιά κατώτερου θεου από το δικό τους θεό; Που ο Αρχιεπίσκοπος μας ο υποτιθέμενος κυρίαρχος εκπρόσωπος του θεού ονομάζει «ξιμαρισμένους» όχι μόνο τους τουρκοκύπριους αλλά και οποιοδήποτε μετανάστη που δεν σhιωνώνει λίρες στα έργα του αλλά κλείνει συμφωνίες για μεγαλεπήβολα έργα στην Πάφο με ξένο κολοσσό που φτιάχνει πορνοταινίες;

Τέτοια μυαλά δυστυχώς καθοδηγούν τον τόπο ολόκληρο. Μια πίκλα ο εγκέφαλος μας που κάμνει χάζιν με τα νέα παγκάκια της πλατείας ελευθερίας, με cow-βυζιά, με προσευχές, σε μια απελπιστική προσπάθεια να βρούμε ποιοι τελικά είμαστε, τι πραγματικά χρειαζόμαστε και που θέλουμε να πάμε…Έυχομαι όχι μέσα σε αυτό το βόθρο που οδεύουμε σε όλα τα επίπεδα…