Ο δικός σου μύθος
«Μέσα σε ποιο μύθο επιλέγεις να ζεις;», η φράση αυτή ειπώθηκε από έναν από τους μεγάλους ψυχολόγους του 20ου αιώνα, τον Καρλ Γιουνγκ, με σκοπό να βοηθήσει τα άτομα να συνειδητοποιήσουν ποιες σκέψεις καθοδηγούν τις δράσεις στη ζωή τους. Αυτός ο μύθος, μού θύμισε αυτό το ανέκδοτο, δεν ξέρω, αν το έχετε ξαναδιαβάσει κάπου, όπου μια σύζυγος έβλεπε καθημερινά από το παράθυρο του δωματίου της, την γειτόνισσα να απλώνει λερωμένα ρούχα έξω στην αυλή της για να στεγνώσουν. Καθημερινά το ανέφερε στον σύζυγο της ότι δεν αντέχει να βλέπει την γειτόνισσα να απλώνει έξω λερωμένα ρούχα για να στεγνώσουν. Το άγχος της μεγάλωνε κάθε φορά που έβλεπε τη γειτόνισσα να απλώνει λερωμένα ρούχα να στεγνώσουν και ήθελε τόσο πολύ κάποιος να πάει και να της το υποδείξει…Ένα πρωινό που κοίταζε πάλι από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας είδε τη γειτόνισσα να απλώνει καθαρά ρούχα για στέγνωμα, με μεγάλη έκπληξη και χαρά φώναξε στο σύζυγο της να του το πει, λέγοντας του «μάλλον κάποιος της είπε ότι τα ρούχα που άπλωνε τόσο καιρό ήταν λερωμένα, τώρα μπορώ να ηρεμήσω!». Ο σύζυγος βγαίνοντας από το δωμάτιο γυρίζει και της λέει «καθάρισα τα τζάμια του δωματίου μας ήταν πολύ λερωμένα εδώ και πάρα πολύ καιρό».
Τι μας λέει η φράση του Γιούνγκ; Τι μας λέει το πιο πάνω ανέκδοτο; Ότι ο καθένας από εμάς επιλέγει να εγκλωβίζει τον εαυτό του μέσα στο κουτί και να βλέπει και να ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από το γυαλί του κουτιού του. Ο καθένας από εμάς κουβαλάει ένα αρνητικό φορτίο μέσα στο κεφάλι του – σκέψεις παγίδες που δεν μας επιτρέπουν να λειτουργήσουμε ορθολογιστικά. Αυτές τις σκέψεις τις διαμορφώσαμε μέσα από τις επιδράσεις και τα βιώματα μας μεγαλώνοντας, μέσα από τις οικογένειες μας, μέσα από την παιδεία μας και τις εμπειρίες που αποκτήσαμε μέσα στην κοινωνία που ζούμε. Δυστυχώς, και η παιδεία μας και τα πλείστα βιώματα μας στην κοινωνία της Κύπρου μας δημιούργησαν ένα μικρό τέρας, το οποίο συνεχίζει να θρέφεται μέσα από τον τρόπο που συνεχίζουμε να λειτουργούμε σε αυτή την κοινωνία, αλλά και από τους ανθρώπους που επιλέγουμε να αποφασίζουν για εμάς. Μεγαλώσαμε γεμάτοι ενοχές, μεγαλώσαμε να φοβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς, μεγαλώσαμε με εικόνες εχθρών, μεγαλώσαμε με το να πιστεύουμε ότι σε αυτή την κοινωνία και σε αυτό το κράτος οι θεσμοί είναι ανύπαρκτοι και ότι ο μόνος θεσμός που είναι στη θέση του είναι αυτός της κουμπαροκρατίας, του μέσου, του ξεπλύματος και της διαφθοράς. Τους ονομάζω θεσμούς γιατί, δυστυχώς, στη βάση αυτών λειτουργεί το κράτος αντί στη βάση ορθών θεσμών όπως είναι η δικαιοσύνη, η ισότητα, οι ίσες ευκαιρίες, ο σεβασμός κοκ.
Όσοι καταφέρνουν και λειτουργούν έξω από το κουτί, συνειδητοποιούν ότι αυτό το κράτος προωθεί σε καθημερινή βάση τον παραλογισμό ως το λογικό, την ψευτιά ως τη μόνη και ισχυρή αλήθεια. Εντοπίζουν την βρωμιά σε κάθε γωνιά και αισθάνονται ντροπή που εκπροσωπούνται από μια χούφτα ανίκανους, άμυαλους αλλά κυρίως επικίνδυνους ανθρώπους για το παρόν και κυρίως για το μέλλον αυτού του τόπου. Εσύ για πόσο ακόμα θα κάθεσαι μέσα στο κουτί σου;
