Να η ευκαιρία!
Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο του άρθρου μπορεί να πει ότι είμαι εκτός πραγματικότητας. Ο πλανήτης και η οικονομία βουλιάζει και το άρθρο επικαλείται ευκαιρίες. Πού την βλέπω, λοιπόν, την ευκαιρία; Είναι ευκαιρία αυτό το κράτος να αναδημιουργηθεί βάζοντας γερές και υγιείς βάσεις. Τώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι κανένα μέσον, καμιά κουμπαροκρατία, καμιά διαφθορά και καμιά μίζα δεν είναι ικανή να μας αφήσει έξω από τον ιό και τις συνέπειες του, τώρα είναι η ευκαιρία να κτίσουμε ένα κράτος και να καλλιεργήσουμε στο λαό ότι η αρπαχτή μπορεί να είναι καλή βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα δεν εξασφαλίζει καλή επιβίωση για το κράτος άρα ούτε για αυτόν που την επιλέγει. Όλοι μπροστά στην επιθετικότητα μιας πανδημίας είμαστε ίσοι, δεν έχει σημασία αν κάποιοι βουλιάζουν περισσότερο από άλλους οικονομικά, όλοι βουλιάζουμε και όλοι ανησυχούμε. Άσε που θεωρώ ότι ο κόσμος που πέρασε δύσκολα και έχει ζήσει στο πετσί του την φτώχεια και την ανεργία είναι πιο ανθεκτικός στην κρίση από αυτούς που ήταν μια ζωή στα πούπουλα. Συνεπώς, όλοι απέναντι στον ιό και στην καταστροφή που σπέρνει είμαστε τώρα ίσοι!
Τώρα που το συνειδητοποιούμε αυτό ως κοινωνία και ως κράτος, είναι η στιγμή, να αρχίσουμε την ετοιμασία ενός πλάνου αναδημιουργίας του κράτους μας. Αναμένω ότι η κυβέρνηση, θα αξιοποιήσει αυτούς τους δυο μήνες για να εκσυγχρονίσει όλους τους τομείς και να αναθεωρήσει στόχους και προτεραιότητες. Είναι η στιγμή, η παιδεία μας να αναβαθμιστεί, να εστιάσουμε στην κριτική σκέψη των μαθητών μας, στην τεχνολογία, στην έρευνα και την καινοτομία, να εκσυγχρονιστεί και να εμπλουτιστεί με την διαδικτυακή διδασκαλία. Είναι επίσης, η κατάλληλη στιγμή και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που έθεσαν σε κίνδυνο πάρα πολλές ζωές να απεμπλακεί η θρησκεία από την παιδεία. Ο σκοταδισμός και ο μεσαίωνας δεν χωράνε στην σύγχρονη εκπαίδευση. Ένα σύγχρονο κράτος σέβεται τα πιστεύω του κάθε πολίτη του και τον ενθαρρύνει να τα ακολουθεί στην προσωπική του ζωή όχι δημόσια ούτε μέσα από την παιδεία.
Είναι η ευκαιρία να υιοθετήσουμε ένα άλλο μοντέλο στην οικονομία μας, το οποίο να μην είναι τόσο εκτεθειμένο σε εξωγενείς παράγοντες. Η Κύπρος ανέκαθεν βασιζόταν στην παροχή υπηρεσιών όπως το τουρισμό, την πώληση κυπριακής περιουσίας σε ξένους, και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν στην πώληση διαβατηρίων. Παράγοντες που δεν επηρεάζει μονάχα μια πανδημία, αλλά και οι αστάθειες στην περιοχή, ακόμα και οι κανονισμοί της ΕΕ. Είναι λοιπόν, η ευκαιρία, τώρα, η κυβέρνηση να κτίσει ένα ουσιαστικό πλάνο ανοικοδόμησης της οικονομίας σε γερά θεμέλια τα οποία περιορίζουν την σύνδεση της με τους πιο πάνω αστάθμητους παράγοντες. Αν είχαμε τώρα βιομηχανία, θα παρήγαμε αυτή τη στιγμή μόνοι μας αναπνευστήρες ή άλλα υλικά και μέσα που χρειάζονται σε αυτή τη φάση. Αν είχαμε επενδύσει στην καινοτομία και έρευνα, πολλά μυαλά θα δούλευαν τώρα για τη χώρα με ιδέες και δράσεις (δεν είναι τυχαίο που άλλες χώρες έχουν ήδη σε χρόνο ντεν ντεν κτίσει λογισμικά και εφαρμογές καταγραφής συμπτωμάτων του ιού και μπορούν να ξέρουν την κατάσταση της υγείας των πολιτών ανα περιοχή) την ίδια ώρα που εμάς μια απλή γραμμή 8998 δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Είναι η ευκαιρία να αναδιαμορφώσουμε τα ταμεία συντάξεως μας, ΓεΣΥ και ούτω καθεξής. Είναι η ώρα να δημιουργήσουμε ένα κράτος πρόνοιας όπου οι πολίτες θα προσφέρουν ένα μεγάλο ποσό, όπως κάνουν και τώρα, το οποίο όμως θα επιστρέφεται σε μορφή υπηρεσιών και ποιότητα ζωής. Ορθή λειτουργία των δομών αλλά και ορθές δράσεις της πολιτείας προς αυτή την κατεύθυνση. Το ΓεΣΥ είναι το μεγάλο στοίχημα του κράτους και φάνηκε ότι με αυτή την κρίση, πάσχουμε από την έλλειψη βασικού και σημαντικού εξοπλισμού αλλά και από την πάσχουμε από έλλειψη αποτελεσματικής διαχείρισης του κάθε νοσοκομείου (απουσία εφαρμογής πρωτοκόλλων σε πανδημίες ή άλλους επιθετικούς ιούς αλλά και μέτρα προστασίας κατά την περίθαλψη ασθενών σε ΜΕΘ).
Είναι επίσης, η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τώρα που χάσαμε την ελευθερία μας για το καλό της υγείας τους συνόλου, ότι η δημοκρατία είναι ευλογία και ότι τα κανονικά κράτη ανθίζουν γιατί δεν υπάρχει απαγόρευση διακίνησης, διαμονής, εργασίας στους πολίτες τους και ότι η ελευθερία του καθενός μας σταματά εκεί που παρεμποδίζεται η ελευθερία ενός συμπολίτη μας. Συνεπώς, μόλις βγούμε από αυτό, χρειαζόμαστε ένα γρήγορο πλάνο επίλυσης του Κυπριακού(το οποίο είναι ήδη εκεί μετά από τόσα χρόνια διαπραγμάτευσης). Νομίζω αυτή τη στιγμή κατανοούμε όσο ποτέ τι σημαίνει να μην μπορείς να δράσεις και να ελέγξεις ολόκληρη τη χώρα και να περιορίσεις την πανδημία – το κλείσιμο των οδοφραγμάτων δεν είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος προστασίας του συνόλου και όλοι ελπίζω να κατανοούμε γιατί.
Να η ευκαιρία να ορθοποδήσουμε για πρώτη φορά στη ζωή μας με το σωστό τρόπο και να πλεύσουμε ασφαλείς έχοντας μπροστά μας ένα υγιή ορίζοντα! Προς το παρόν μένουμε σπίτι και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο!
