Οι επέτειοι και το σήμερα
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε σήμερα τις επετείους του 1974 είναι προσαρμοσμένος στις ανάγκες ενός αφηγήματος που
- Υποβαθμίζει τα γεγονότα πριν το 1974
- Υποβαθμίζει τις δικές μας ευθύνες
- Αποενοχοποιεί και δικαιώνει την ακρότητα και τον μαξιμαλισμό
Βρισκόμαστε μπροστά σε καθοριστικές εξελίξεις. Μια νέα καταστροφή μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν συνειδητοποιήσουμε το πόσο ανερμάτιστη είναι η πολιτική μας και αν επιδιώξουμε ειλικρινά τη λύση.
Οι φετινές επέτειοι για το πραξικόπημα και την εισβολή συμπίπτουν με μια περίοδο κορύφωσης της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Το ΔΣ του ΟΠΕΚ θεωρεί ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται αυτές οι επέτειοι υπηρετεί τη συντήρηση ενός αφηγήματος στην ελληνοκυπριακή κοινότητα για το σήμερα, το οποίο οδηγεί σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Στο πλαίσιο αυτό το ΔΣ επισημαίνει ότι:
- Η υποβάθμιση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 σε μια στιγμιαία άφρονα πράξη, άσχετη με την τουρκική εισβολή, αποτελεί εθελούσια άρνηση της πραγματικότητας και αποποίηση των δικών μας ευθυνών για τη μοίρα μας. Το πραξικόπημα ήταν η κορύφωση ενός διαρκούς εγκλήματος που διεξαγόταν χρόνια πριν. Με ενόχους στην Αθήνα, στο δικτατορικό καθεστώς, αλλά και χιλιάδες πολιτικούς, λειτουργούς, δημόσια πρόσωπα και πολίτες στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Αποτελεί πολιτική σκοπιμότητα η απόδοση ευθυνών μόνο σε ξένες πρωτεύουσες.
- Η αντιμετώπιση της τουρκικής εισβολής ως ενός αναίτιου φαινομένου δεν προσβάλλει μόνο την ιστορική μνήμη, αλλά μειώνει τις πιθανότητες να σκεφτούμε ορθολογικά για το σήμερα. Το Κυπριακό δεν γεννήθηκε το 1974. Και το να αποδεχόμαστε τις ευθύνες μας για την απώλεια εκατοντάδων ζωών πριν το 1974, ή τα πολιτικά μας σφάλματα πριν και μετά το 1974 που συντηρούν την κατοχή, δεν μειώνουν τη βαρύτητα της εισβολής και τις εγκληματικές ευθύνες της Άγκυρας. Αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να χαράξουμε στρατηγική για το αύριο, μακριά από μαξιμαλισμούς, τακτικισμούς, και αναβλητικότητες.
Εξαιτίας των πιο πάνω, δύσκολα να γίνεται αντιληπτό το αβάσιμο σημερινών τοποθετήσεων μαξιμαλιστικού χαρακτήρα («ενιαίο κράτος», «η Κύπρος δεύτερο ελληνικό κράτος», «η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει στην πλειοψηφούσα ελληνοκυπριακή κοινότητα»). Οι οποίες δεν είναι παρά λαϊκιστική μετάλλαξη ακραίων πολιτικών της περιόδου 1960-1974 (π.χ. «Ένωσις και μόνον Ένωσις»).
Ήδη, βιώνουμε τις συνέπειες του αδιέξοδου μαξιμαλιστικού αφηγήματος: Η απουσία διαπραγματευτικής διαδικασίας για τρία χρόνια – με τουλάχιστον ισότιμη δική μας ευθύνη – οδηγεί σε απώλεια της ΑΟΖ και του ενεργειακού προγράμματος, απώλεια επιρροής και τμημάτων της ουδέτερης ζώνης, διαρκή δυσφορία του ΟΗΕ μέσω και των εκθέσεων του ΓΓ του ΟΗΕ για την πολιτική μας, αποξένωση από τους εταίρους μας στην Ε.Ε.. Και το χειρότερο, όλοι οι σχεδιασμοί για λύσεις στην Α. Μεσόγειο εξαιρούν την Κύπρο και το Κυπριακό. Δεν είναι καθόλου τυχαία εξέλιξη η άτυπη τριμερής στο Βερολίνο (προεδρεύουσα στην Ε.Ε. Γερμανία – Ελλάδα – Τουρκία).
Το ΔΣ του ΟΠΕΚ θεωρεί ότι η επάνοδος στον ορθολογισμό και στην ειλικρινή επιδίωξη επανέναρξης των διαπραγματεύσεων είναι η μοναδική οδός διαφυγής από τις καταστροφικές συνέπειες του αδιεξόδου. Οι οποίες άρχισαν ήδη να γίνονται χειροπιαστές.
Από το ΔΣ του ΟΠΕΚ
