‘Οραμα και τόλμη και πολιτικός ρεαλισμός
Προφανώς και παρανομεί η Τουρκία. Έστειλε γεωτρύπανο σε θαλάσσια ζώνη που πρωτίστως αφορά σε διεθνή ύδατα. Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, για να τρυπήσει οποιοσδήποτε σε διεθνή ύδατα, απαιτείται ο προκαθορισμός της ΑΟΖ από τα κράτη που την διεκδικούν. Το συγκεκριμένο σημείο, έχουν διαχωρίσει η Κυπριακή Δημοκρατία και η Αίγυπτος με διμερείς συμφωνίες. Παρόλα αυτά, η Τουρκία διεκδικεί ένα μεγάλο μέρος του οικοπέδου αυτού, κάτι που δεν λήφθηκε υπόψη κατά τις συμφωνίες με την Αίγυπτο. Για να αποκτήσει διεθνή υπόσταση η συμφωνία Κύπρου-Αιγύπτου και να αποφευχθεί η οποιαδήποτε αμφισβήτηση στο μέλλον, θα πρέπει στα σημεία που εμφανίζεται να διεκδικεί κι η Τουρκία, να γίνει κι αυτή μέρος της συμφωνίας. Κι αν αυτό δεν γίνει, δεν μπορεί κανείς να την εμποδίσει να το διεκδικήσει με την πολεμική της μηχανή.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι εστί Ερτογάν και ποια είναι η δύναμη της Τουρκίας στη διεθνή πολιτική σκηνή. Η εισβολή της στο Συριακό έδαφος, φέρει την έγκριση ΗΠΑ και Ρωσίας. Είναι για αυτόν τον λόγο που όσο υπάρχει ανοικτή πληγή με την Τουρκία λίγα μέτρα/χιλιόμετρα από τα σπίτια μας, πάντα θα μας κατατρώει ο φόβος κι η ανασφάλεια.
Είναι για αυτό τον λόγο, που ζητούνται απεγνωσμένα δυο Κύπριοι ηγέτες οι οποίοι θα κάτσουν συνειδητά και με αυτοπεποίθηση στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, για να φέρουν την πολυπόθητη συμφωνία επανένωσης της χώρας. Μια συμφωνία που θα τερματίζει τις παράλογες εγγυήσεις από τρίτες χώρας, μια συμφωνία που θα απομακρύνει τον Τουρκικό στρατό από τα εδάφη μας. Μόνη μας ασπίδα, το διεθνές δίκαιο. Ούτε τα πολυβόλα της Εθνικής Φρουράς, ούτε οι ανούσιες και κοντόφθαλμες τριμερείς του Νίκου Αναστασιάδη με τις διάφορες γειτονικές χώρες.
Κάποτε ήταν η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας το κίνητρο να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πολύ φοβάμαι ότι σήμερα είναι το φυσικό αέριο. Τα απανωτά λάθη της δικής μας πλευράς, τα μικροπολιτικά συμφέροντα, οι παλινωδίες επί των συγκλίσεων, κι η απροθυμία να προχωρήσουν σε οριστική συμφωνία, έφερε το αέριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δυστυχώς πριν από την λύση.
Δεν είναι τόσο οι ανεπιβεβαίωτες ποσότητες του αερίου που ενδιαφέρουν την Τουρκία, αλλά η εξασφάλιση της δικής της ΑΟΖ κι η ελευθερία κινήσεων. Αν λοιπόν βρεθεί το αέριο στο τραπέζι, υποχρεωτικά θα πάμε σε καθορισμό της ΑΟΖ με την Τουρκία εντός του πλαισίου λύσης. Ο καθορισμός της ΑΟΖ με την Τουρκία όμως, προϋποθέτει ότι θα κάτσει στο τραπέζι και η Ελλάδα, για τον καθορισμό της δικής της ΑΟΖ που συνορεύει με την αντίστοιχη τουρκική. Όπως διαφαίνεται, η ΑΟΖ που θα προκύψει μετά απ΄ όλα αυτά, δεν θα είναι ίδια με αυτήν που ξέρουμε σήμερα. Ήδη πληθαίνουν οι ψύχραιμες φωνές, που θεωρούν το Καστελόριζο και την υφαλοκρηπίδα του, χαμένη υπόθεση. Δύσκολες αποφάσεις, που δυστυχώς όμως, χωρίς αυτές, δεν αναμένεται να προσέλθει η Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ως εκ τούτου, αντιλαμβάνομαι πλήρως γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι τις εξελίξεις στο κυπριακό, αλλά βεβαίως και ο Νίκος Αναστασιάδης. Ο πρώτος δεν επιθυμεί να ανοίξει κανένα εθνικό μέτωπο, μιας και την έβγαλε καθαρή με το Μακεδονικό. Εξάλλου δεν θα είναι δα και τόσο εύκολο, με τόσους εθνόπληκτους που μάζεψε γύρω του. Ο δεύτερος προτιμά να ροκανίζει το χρόνο παρά να λάβει τολμηρές αποφάσεις, όντας φανερά κατώτερος των περιστάσεων και των εθνικών συμφερόντων, έναντι βεβαίως του δικού του μικροπολιτικού οφέλους.
Πιο κάτω απεικονίζονται οι επικαλύψεις των διεκδικήσεων στη θαλάσσια ζώνη της περιοχής, όπως τις παρουσιάζει η Τουρκική κυβέρνηση.
