Πού είναι η Κύπρος μας;

Ένα μπάχαλο ο τόπος. Δεν έχω ξαναβιώσει τόση αβεβαιότητα και ανησυχία στα μάτια και στα λόγια του κόσμου, ούτε ακόμα και τότε με την οικονομική κρίση. Η κυβέρνηση δίνει την αίσθηση ενός ακυβέρνητου καραβιού, υπάρχουν μεμονωμένοι κωπηλάτες που κρατούν μονίμως κουπί γιατί ξέρουν περίπου που βαδίζουν. Οι υπόλοιποι τελούν υπό πανικό, πιάνει για λίγο ο καθένας το τιμόνι της χώρας και το αφήνει γιατί δεν θέλει κανένας να επωμιστεί το ναυάγιο. Κατά τη γνώμη μου το Υπουργείο που δουλεύει με σθένος για να μην βουλιάξουμε στο κομμάτι που έχουν αναλάβει είναι το Υπουργείο Υγείας και η εδραίωση στις ζωές μας ενός σπουδαίου ΓεΣΥ με πολλαπλά προβλήματα τα οποία δεν οφείλονται κατ’ ανάγκη στον ΟΑΥ ή στον ΟΚΥπΥ αλλά στα δεδομένα που κυριαρχούν στην Κύπρο όσον αφορά ιδιώτες γιατρούς και ιδιωτικά νοσηλευτήρια και για τα οποία είναι δύσκολο αφού έχουν φτάσει εκεί που έφτασαν να αλλάξει κανείς τους όρους του παιχνιδιού. Δεν υπήρχε έλεγχος σε αυτόν τον τομέα και ο ΟΑΥ καλείται να χορέψει με τα δεδομένα που έχει μπροστά του, δυστυχώς. Όπως ακριβώς, συνέβηκε και με τους Γενικούς Γιατρούς, και που θα μας στοιχίσει περισσότερα εκατομμύρια από όσα είχαμε αρχικά υπολογίσει. Ας είναι για την Υγεία και την Παιδεία (προς την ορθή κατεύθυνση) χαλάλι όσα και αν ξοδέψουμε.

Όμως, αυτή η αβεβαιότητα που κυριαρχεί στην κοινωνία αφορά κυρίως την επιβίωση μας. Το κράτος πρόνοιας είναι απών. Διάβαζα προχθές την είδηση ότι η Νέα Ζηλανδία είναι έτοιμη να εγκρίνει προϋπολογισμό (αν δεν τον ενέκρινε ήδη) ο οποίος θα αφορά στην επένδυση εκατομμυρίων στην ψυχική υγεία και την ποιότητα ζωής των πολιτών καταπολεμώντας την φτώχεια και την ανεργία. Εμείς ξέρετε τι καταφέραμε με τον προϋπολογισμό μας; Να παρατείνουμε την απραξία του κράτους να στηρίξει ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, να εδραιώσουμε τους χαμηλούς μισθούς που ξεφτιλίζουν τους νέους και δεν τους επιτρέπουν ούτε άξιοι να νιώσουν αλλά ούτε ανεξάρτητοι, την ίδια ώρα που πολλοί βουλευτές και πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα δεν πληρώνουν τα δάνεια τους και μας τα φόρτωσαν, έτσι ακριβώς έγινε και με τον προϋπολογισμό. Ένας προϋπολογισμός όπου καλούμαστε να πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ένα μετά το άλλο για τη μη συμμόρφωση μας με τις οδηγίες και όλα αυτά εξαιτίας προσωπικών συμφερόντων, όπως για παράδειγμα, το ηλεκτρικό ρεύμα που σε καμιά άλλη χώρα δεν είναι τόσο ακριβό, για τα σκύβαλα και τους φόρους των δήμων γιατί ότι κατασκευάσαμε έγινε στο όνομα των κουμπάρων οπόταν είναι αδύνατη η αναμενόμενη αξιοποίηση των σκουπιδιών. Οπόταν εμείς επειδή είμαστε σπουδαίοι και ήσυχοι πολίτες αυτού του κράτους δεν μας πειράζει καθόλου να πληρώνουμε και τους Δήμους αλλά και τα πρόστιμα της ΕΕ συν άλλα πολλά που μας φόρτωσαν τα οποία παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι δίνοντας το μήνυμα ότι είμαστε σύμφωνοι.

Τέλος, τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα και ανησυχία την δημιούργησαν στο λαό ο Υπουργός Εξωτερικών και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κατάφεραν από το 2018 το Κυπριακό πρόβλημα να μετατραπεί χωρίς υπερβολές σε μεσανατολικό ζήτημα και να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Από το Κραν Μοντανά που μιλούσαμε για ειρήνη, επανένωση, δραστική μείωση των στρατευμάτων και τερματισμό των εγγυήσεων, κατάφεραν με τους τακτικισμούς τους να μας περικυκλώσουν τα τούρκικα πλοία, να απομακρυνθούμε από την οικογένεια μας που είναι η Ευρώπη δίνοντας την εντύπωση ενός ανώριμου κράτους μέλους που προτιμά να εκμεταλλεύεται πονηρά την ΕΕ (βλέπε διαβατήρια) και αντί αυτού, ενισχύσαμε σχέσεις με χώρες που είναι ασταθείς στην περιοχή θεωρώντας λανθασμένα βέβαια ότι είμαστε κυρίαρχοι στις θάλασσες της ανατολικής Μεσογείου και σπρώχνοντας με τις πράξεις μας έτσι την Τουρκία μακριά από την ΕΕ και σε συνεχείς δράσεις επίδειξης της δύναμης που όντως διαθέτει. Αυτήν την μεγαλομανία και τον παραλογισμό καλούμαστε να υποστούμε χωρίς να γνωρίζουμε που θα μας βγάλει.

Εκεί που μιλούσαμε για ειρήνη και ότι ήμασταν στο «παρά ένα» κατάφεραν οι δυο Νίκοι να μιλούμε για αποφυγή γενικής σύρραξης και ευχή να μην φάμε καμιά αδέσποτη.

Αλήθεια, πού είναι η Κύπρος μας;