Πόσο κράτος πρόνοιας χωράει ένας αγωγός;
Ήλπιζα ότι το 2020 θα ξεκινούσε με άλλου είδους σχεδιασμούς για αυτό το υπέροχο νησί. Δεν θα σχολιάσω την συμφωνία και τα πανηγύρια για τον αγωγό. Είναι αρκετό που θεωρήσαμε ότι εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τρίτων θα μας βγει σε καλό, που πολύ αμφιβάλλω, διαβάζοντας όλους τους έγκριτους επιστήμονες που κατέχουν το θέμα αυτό. Προτιμώ, όμως, να γράψω για όλα όσα είναι εφικτά νοουμένου ότι θα σοβαρευτούμε σε αυτό τον τόπο. Τα νούσιμα κράτη και κυβερνήσεις κάνουν μια τεράστια στροφή προς τις κοινωνίες τους εδώ και χρόνια, θεωρούν πολύ σωστά ότι η ουσιαστική τους ανάπτυξη σε όλους τους τομείς όπως η έρευνα και τεχνολογία, ο εκσυγχρονισμός της παιδείας, οι νομοθεσίες που αφορούν την αγορά εργασίας και παραγωγικότητα, το περιβάλλον, οι αποτελεσματικοί θεσμοί αλλά και παροχή υπηρεσιών είναι το κλειδί για την ευμάρεια των πολιτών. Είναι το κλειδί μιας υγιούς κοινωνίας, ενός λαού που απέχει από τη μιζέρια και το αίσθημα της αβουλησίας.
Τι χρειαζόμαστε σε αυτό τον τόπο; Πρώτα και πάνω από όλα να κλείσει το κεφάλαιο Κυπριακό, νομίζω 46 χρόνια ( σχεδόν μισός αιώνας) είναι υπέρ αρκετός, πολλές πολιτικές καριέρες χτίστηκαν γύρω από αυτό, καιρός οι πολιτικές καριέρες να χτίζονται και να κρίνονται στη βάση ενός κράτους πρόνοιας, εννοώντας ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη στον τόπο επιστρέφει στους πολίτες με ποιότητα ζωής και όχι αρπαχτές και καλοπέραση σε συγκεκριμένες τσέπες δημιουργώντας κοινωνικές ανισότητες και κοινωνίες δυο ταχυτήτων. Οι πολιτικοί του τόπου καιρός να κρίνονται στη βάση των ικανοτήτων τους να δημιουργούν ευκαιρίες ουσιαστικής ανάπτυξης αλλά και ποιότητας ζωής στον λαό. Μέχρι αυτή τη στιγμή οι πολιτικοί κρίνονται στα μεγάλα κούφια λόγια και στη δύναμη να βολέψουν τους ψηφοφόρους τους. Ας κλείσει επιτέλους το Κυπριακό στη βάση των όσων έχουν συμφωνηθεί και υιοθετώντας το πλαίσιο Γκουτέρες για μια συμφωνημένη λύση για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω αντί να βουλιάζουμε και να κάνουμε τους τσάμπα μάγκες.
Χρειαζόμαστε επίσης, ορθή παιδεία και προώθηση πολιτισμού, να καλλιεργηθούμε για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τι σημαίνει ποιότητα και να δημιουργούμε ένα σπουδαίο μέλλον σε αυτό τον τόπο για τις επόμενες γενιές. Αυτή τη στιγμή τους δημιουργούμε μια κόλαση γεμάτη ταλαιπωρίες και εξευτελισμό. Μόνο με την παιδεία και την πολιτισμική μας καλλιέργεια θα δημιουργηθεί ένα ποιοτικό μέλλον για τα παιδιά μας. Πολιτισμός δεν σημαίνει τα φεστιβάλ γλυκών του κουταλιού αλλά προσωπική και κοινωνική πολιτισμική καλλιέργεια. Πόσοι στα αλήθεια διαβάζουν βιβλία, ρωτήστε γύρω σας να σας πουν ποιήματα μεγάλων ποιητών ή βιβλία ή συγγραφείς που συνέβαλαν στον πολιτισμό με το έργο τους, το ίδιο ισχύει και για τις τέχνες κλπ.
Τρίτον χρειαζόμαστε εκσυγχρονισμό του συντάγματος μας και των θεσμών. Είμαστε καθηλωμένοι σε πρόνοιες και θεσμούς άλλων εποχών που δεν ανταποκρίνονται στην σημερινή μας πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε να ξεκινήσουμε να λειτουργούμε στη βάση του κοινωνικού συμφέροντος και όχι του προσωπικού. Υπάρχουν χίλια δυο παράθυρα για να μην αναλαμβάνει κανένας ευθύνη σε αυτό τον τόπο για οτιδήποτε. Δεν γίνεται να μην βλέπουμε την μεγάλη εικόνα σε μια προσφορά και πως αυτή δύναται να ωφελήσει τον τόπο σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αντί αυτού να δίνουμε το έργο σε εταιρίες που δεν έχουν τεχνογνωσία αλλά έχουν τα «κονέ», φέρνοντας το λάθος αποτέλεσμα (π.χ. διαχείριση στερεών απόβλητων-Πεντάκωμο).
Τέταρτον χρειαζόμαστε αποτελεσματικές υπηρεσίες που θα εξυπηρετούν άμεσα και ποιοτικά τους φορολογούμενους πολίτες, είτε αυτές λέγονται υπηρεσίες υγείας, είτε κοινωνικές ασφαλίσεις, είτε κρατικά μέσα μεταφορών κοκ. Σ’ ένα κράτος προνοίας τα κέρδη επιστρέφουν στους πολίτες δεν μπαίνουν στις τσέπες συγκεκριμένων επιχειρηματιών που πρόσκεινται στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Ο μόνος λόγος να χωρέσει η κοινωνία μας μέσα σ΄ ένα αγωγό είναι για την βουλιάξουν ακόμη περισσότερο, γιατί οι αδύναμες κοινωνίες, πάνω στην απελπισία τους για επιβίωση επιλέγουν συνήθως ανίκανους να τις κυβερνούν…
