Παράθυρο… Η ανοχή, οι Λαβρόφ-Μακρόν-Πομπέο, και «τα δύο κράτη»
Γίνονται άπειρα πράγματα γύρω μας κάθε μέρα, που θα έπρεπε να μας κάνουν να θυμώνουμε, να φωνάζουμε «κανεί πιον». Δεν το κάνουμε. Κάποιοι από εμάς το ψιθυρίζουν. Άλλοι επιλέγουν τον προσωπικό τους ενδοκόσμιο αναχωρητισμό, επιλέγουν το «δεν ασχολούμαι». Και πολλοί άλλοι αναστενάζουν με ανακούφιση, γιατί ευτυχώς υπάρχει και ο τουρκικός επεκτατισμός, για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Πολλές φορές αποδίδουμε την υποτονική μας αντίδραση στις κάθε είδους λαμογιές που βλέπουμε γύρω μας σε απώτερους ιστορικούς λόγους (π.χ. οι πολλοί αιώνες συνεχόμενης δουλείας). Αυτό μπορεί να μην είναι αβάσιμο, δεν φαίνεται όμως να είναι επαρκής λόγος. Όλα δείχνουν ότι σημαντικό ρόλο στη νωχελική συμπεριφορά μας διαδραματίζουν και πιο πρόσφατα συναισθήματα. Αυτά που δημιούργησαν οι τελευταίες δεκαετίες: Τα αισθήματα της ήττας, της πικρίας, και της ενοχής.
Ιστορικά, το μείγμα αυτών των συλλογικών συναισθημάτων αποδεικνύεται έντονα τοξικο-παραλυτικό. Η Ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα γεγονότα. Και τέτοια παραδείγματα βρίσκουμε παντού τώρα που μιλάμε. Από την Αργεντινή μέχρι τη Λευκορωσία, από τη Νιγηρία μέχρι τη Νότιο Κορέα: Όπου τα συναισθήματα της ήττας, της πικρίας, και της ενοχής κοχλάζουν, το αποτέλεσμα είναι να παραλύει με έναν τοξικό τρόπο η κοινωνία των πολιτών.
Η ήττα της λογικής
Το όραμα ηττάται συστηματικά στην Κύπρο. Γιατί κάθε φορά επικρατεί ένα όραμα που από τη φύση του εμφανίζεται και λειτουργεί ως θανάσιμος εχθρός της πραγματικότητας. Πάντα ερωτοτροπούσαμε και ερωτοτροπούμε με ένα υπερκόσμιο όραμα. Κάτι σαν υπεραναπλήρωση: Στην προσωπική μας ζωή στυγνοί πατριάρχες, έμποροι, τοκογλύφοι, και στο συλλογικό όραμα εραστές της μεταφυσικής. Σήμερα, στυγνοί πυργοπωλητές και λαθρέμποροι διαβατηρίων στην καθημερινότητα, οραματιστές τάχα του γωνιάσματος και της διάλυσης της Τουρκίας στο συλλογικό επίπεδο.
Το θέμα δεν είναι αν τα διαδοχικά οράματα, ήταν δίκαια ή άδικα αιτήματα. Το θέμα είναι ότι είχαν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ήταν κάθε φορά μακριά από την πραγματικότητα και τις δυνατότητες. Από την ένωση μέχρι τα δύο κράτη. Γι’ αυτό και χρειάζονταν πάντα ένα σωρό συμπληρώματα για να εκλογικεύονται και να διαβιώνουν, σε πείσμα της καθημερινής διάψευσης.
Είναι οπωσδήποτε άδικο να μιλάμε αδιακρίτως για επικράτηση συλλογικών οραμάτων, χωρίς να διευκρινίζουμε ποιες ισχυρές ομάδες του πληθυσμού τα επέβαλλαν και τα επιβάλλουν. Όμως, από ένα σημείο και μετά, η ευθύνη γίνεται συλλογική, όταν η αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών δεν είναι επαρκής. Δε γίνεται να εκτυλίσσονται μπροστά μας τόσες διαψεύσεις καθημερινά, και να μας αρκεί το ότι «φταίει η άρχουσα τάξη» που επέβαλε τα οράματα. Είχαν ή δεν είχαν 70% αποδοχή ο Πρόεδρος και ο ΥΠΕΞ όταν πραγματοποιούσαν τις τριμερείς; Πίστευε ή δεν πίστευε η μισή κοινωνία ότι έτσι γωνιάζουμε την Τουρκία και θωρακίζουμε την ΑΟΖ μας; Και ακόμη χειρότερα: Τώρα που αυτό το όραμα της «κυριαρχίας» στην Ανατολική Μεσόγειο κατέρρευσε, πόσοι αντιδρούν ενεργά σε αυτό; Πόσοι από εμάς νιώθουμε ξεγελασμένοι, οργιζόμαστε, και ζητούμε – έστω ψιθυριστά – την παραίτηση των δύο;
Το ψευδοόραμα
Ακόμη και το σημερινό όραμα της κυρίαρχης τάξης για «δύο κράτη» είναι ένα ψευδοόραμα. Δεν το πιστεύει ειλικρινά. Το δόγμα Ζαχαράκη-Δούντα της δεκαετίας του ‘80 («Στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό δεν συμφέρει μια ομοσπονδιακή λύση, αλλά μια λύση δύο κρατών, όπου το Ελληνοκυπριακό θα συνεργάζεται με την Ελλάδα») είναι νεκρό. Ξέρουμε πια πως «λύση δύο κρατών» σημαίνει: Απόλυτος έλεγχος του Βορρά από την Τουρκία, και επικυριαρχία της στον Νότο. «Δύο κράτη» σημαίνει ότι ούτε στην άμμο του Λέιντις Μάιλ δεν θα μπορείς να σκάψεις για κοχύλια, χωρίς την άδεια της Άγκυρας. Το αποδεικνύει κάθε μέρα η πραγματικότητα – είτε λέγεται Γιαβούζ, είτε ουδέτερη ζώνη ή Βαρώσια. Σήμερα. Κι όμως, όχι μόνο δεν αντιδρούμε στο νέο «ψευδοόραμα», αλλά το νομιμοποιούμε κιόλας: «Ο Πρόεδρος και ο ΥΠΕΞ μας οδηγούν στη διχοτόμηση», λέμε. Όχι. Δεν μας οδηγούν εκεί. Μας οδηγούν στην παρακμή, μέσα από τη με νύχια και με δόντια διατήρηση της εκκρεμότητας, του status quo. Όπου θα διατηρείται ο ληστρικός έλεγχος των πάντων, για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται.
Για να το πούμε πιο απλά: Μην ξαφνιαστείτε τον Δεκέμβριο οι δύο (Πρόεδρος και ΥΠΕΞ) να επιδείξουν απρόσμενη προθυμία για επανάληψη των συνομιλιών. Μπορεί να πείσουν μέχρι και τους Εσκιμώους να αγοράσουν ψυγείο, προκειμένου να επαναρχίσει διαδικασία διαπραγματεύσεων. Γιατί ΔΕΝ θέλουν δύο κράτη. Θέλουν διατήρηση του status quo, της εκκρεμότητας, της ανοχής. Για να λυμαίνονται τις ελεύθερες περιοχές. Με άλλα λόγια, είναι έτοιμοι να πάνε ακόμη και σε ένα νέο Κραν Μοντανά, προκειμένου να προλάβουμε να πουλήσουμε ακόμη δεκαπέντε διαβατήρια. Και προκειμένου να κατέβουν στις εκλογές του 2023 αποενοχοποιημένοι («εγώ προσπάθησα για τη λύση»).
Λάβροι, αλλά με επί Μακρόν διαΠόμπευση
Όλοι πια ξέρουν:
(α) Πόσο αππωμένοι είμαστε.
(β) Πόσο διψάμε για προσοχή και αποδοχή.
(γ) Πόσο πρόθυμοι είμαστε να δώσουμε πολλά, προκειμένου να πάρουμε ένα κτύπημα στην πλάτη.
(δ) Πόσο συγχυσμένοι είμαστε στο τι ακριβώς θέλουμε κι επιδιώκουμε.
(ε) Πόσο ευάλωτοι είμαστε στο μεταφυσικό «όραμα».
(στ) Πόσο παθητικοί γίναμε από το τοξικο-παραλυτικό σκεύασμα ήττα-πικρία-ενοχή.
Και ιδού το αποτέλεσμα: Ο ένας μετά τον άλλον, μέσα σε μια βδομάδα, οι Λαβρόφ, Μακρόν, και Πομπέο ήρθαν (ή μας συνάντησαν) για να μας κτυπήσουν την πλάτη, να πάρουν αυτό που θέλει ο καθένας, και να φύγουν. Κι εμείς εδώ διυλίζουμε τις δηλώσεις τους, τεντώνοντάς τις ανάλογα με το τι θα θέλαμε να σημαίνουν: Στήριξη, χαστούκι στην Τουρκία, υπόδειξη για μετριοπάθεια, διαπραγμάτευση. Απ’ όλα έχει το πανέρι και των τριών!
Γενικό συμπέρασμα:
(α) Όλοι αξιοποιούν τις αδυναμίες και τις ψυχοπάθειες μας για να πάρουν αυτό που θέλουν.
(β) Οι μεγάλοι βρίσκουν σιγά-σιγά τη φόρμουλα «συνυπάρχουσας επιρροής» στην Ελληνοκυπριακή Πολιτεία.
(γ) Όλοι αξιοποιούν το ψευδοόραμά μας και την κρυφή σκέψη της ηγεσίας μας πίσω απ’ αυτό. Γι’ αυτό μας λένε: «Εσάς αναγνωρίζουμε και αγαπούμε, καλό είναι όμως να διαπραγματεύεστε»). Για να βολευτούμε όλοι με το status quo. Μέχρι νεοτέρας…
